Heel recent mocht ik het in deze kolommen hebben over “Dakshin Khun”, de debuutplaat van enkele jaren geleden van dit vanuit Australië opererende gezelschap rond Oudspeler John Robinson en Bukhu Ganburged, keelzanger en specialist van de “horse Head Fiddle”. Voor deze nieuwe, hun tweede plaat voerden de twee een paar personeelswissels door, zodat het vandaag Bertie McMahon is, die we op bas en gitaar -en een enkele keer aan de zang- aantreffen, en Peter Kennard, die, naast de percussie, ook de akoestische gitaar bespeelt en een enkele keer de mondharp bovenhaalt.

Het repertoire op deze plaat is een mix van traditioneel en nieuw werk: vijf van de negen liederen zijn herwerkte traditionals, twee zijn nieuw groepswerk en de overige twee (“Shifting Sands” en de titeltrack “Tailwind Home”) komen van Robinson en McMahon, zij het dat ze ook in een groepsarrangement gestopt worden. Dat leidt, in vergelijking met de debuutplaat, die ik nochtans ook uitstekend blijf vinden, tot een meer fusion-gericht geluid, dat, vanwege de toevoeging van Mediterraanse ritmes en klanken en her en der een snuifje blues, ja zelfs jazz, tot een voor Westerse oren meer toegankelijke plaat, die handelt over “ontmoeten”. Elkaar tegenkomen, samen iets beleven, weer weggaan en verder leven, enfin, over Het Leven zelve.

Als vehikel voor die benadering worden allerhande muziekstijlen gebruikt, wat al vanzelf op de diversiteit wijst, waarin onze aarde vandaag -en al wat langer, al schijnen sommigen dat nog altijd te betwisten- ronddraait. De vier windstreken zijn vandaag in elk van onze dorpen aanwezig en, als we dat willen, kunnen we daar enorm veel samenlevingsvreugde uit putten. Dàt soort “open minded”-plaat is deze “Tailwind Home” geworden: eentje met het venster op de realiteit van vandaag, maar met een vanzelfsprekend respect voor de tradities en de mensen door wie ze vertegenwoordigd worden.

Zodra je opener “See Ser Salhi” hoort, wordt duidelijk wat ik bedoel: een duidelijk Mongoolse zanglijn wordt omringd door gitaar en sazklanken, die net zo goed uit Turkije als uit Macedonië zouden kunnen komen, met percussiewerk dat onmiskenbaar Mediterraans klinkt.De stoofpot die met deze ingrediënten gemaakt wordt, smaakt, wat mij betreft bijzonder lekker en niemand moet mij komen vertellen at een nummer als “B’Duun B’Duun” het ook bij ons niet tot radiohit zou kunnen schoppen, mits een radiomaker het oppikt. bij een zachte song als “Five Hills”, met fijne slide klanken erin verwerkt, ga je onvermijdelijk aan de betreurde Geoffrey “Gurrumul” Yunupingu denken en bij mij riep afsluiten “Travelling Song” herinneringen op aan het Nederlandse Flairck van de broers Visser. Voor mijn oren zijn dat heel aangename verwijzingen en ik mag deze knappe en moedige plaat dan ook van harte aanbevelen aan eenieder, die echt luisteren wil!

(Dani Heyvaert)